Site gratuit créé sur
propositions à l'UE - Voorstellen aan de EU
texte ci-dessous
Geschiedenis van ons EUROPA ..... (kort en goed) ....
Nel en Jacques Berhaut-Streel November 2019
Tussen de geboorte van Jezus, een Hippy-achtig type, een protesterend filosoof uit die tijd, en de vierde eeuw, heeft de christelijke gemeenschap zich georganiseerd in de illegaliteit. Het Gallisch-Romeinse Keizerrijk (keizer Constantijn), dat aan het begin stond van zijn neergang, besluit zich te bekeren tot het Christendom (Edict van Milaan in 313). Sint Augustinus (354-430), door de Griekse klassieken geinspireerd, bepaalde de principes van het functioneren van de Kerk en Sint Benedictus van Nursia (480-547), stelde de regels voor de benedictijner abdijen vast, abdijen dewelke zich in de middeleeuwen verbreidden. Karel de Grote (742-814) baseert de organisatie van zijn keizerrijk op de structuur van de Kerk en, vanaf de 11eeeuw, beheerden de abdijen het gehele Europa, dat onder het gezag stond van de Paus en de feodaalse Leenheren.
De Kerk heeft meestentijds een weinig humanistische houding gehad; Zij richtte zich vooral op het vestigen van haar autoritaire macht en de verplichting van het volk om zijn trieste bestaan in berusting te aanvaarden.
De macht van de Kerk bereikte in de middeleeuwen een hoogtepunt en, tussen kruistochten en Inquisitie, handhaafde zij zich tot in het heden, ondanks de kerkscheuringen en protestbewegingen : Orthodoxie, Catharen en Protestanten,..
Gezien de enorme invloed die de Christelijke religies hebben gehad op de geschiedenis van de wereld gedurende bijna 1500 jaar, lijkt het dus niet overdreven te praten over een soort van Christelijke Republiek : de « Res Publica Christiana » waarvan Europa het voornaamste deel vormt.
Sinds het begin van onze jaartelling, strekt Europa zich uit van de Atlantische oceaan tot de Oeral, multiraciaal en voornamelijk Christelijk, gevarieerd en uniek. Haar invloed in de wereld was enorm.
Zoals Ismail Kadaré opmerkte ( krant Le Monde 10 april 1999), hebben de drie zuidelijke schiereilanden van Europa een uiterst belangrijke rol gespeeld in de bestemming van dit werelddeel.
De Balkanisch, via de Grieken, geinspireerd o.a. door de Soemeriërs, heeft het ontstaan van de westelijke beschaving zich uitgebreid naar de kusten rond de Middellandse zee.
De Italische, via Rome, biedt deze beschaving aan, aan het gehele Europa.
De Iberische, realiseert in zekere zin de verdubbeling van de wereld in die tijd door de ontdekking van Amerika.
Europa was al verenigd in de periodes die overeenkomen met een hoog Humanistisch niveau, zoals de keizerrijken van
Marcus Aurelius : stoïcijnse filosoof, hoogtepunt van de expansie en centralisatie van het Gallisch-Romeinse Keizerrijk
Karel de Grote, met Alcuin : Karolingische Renaissance met onderandere onderwijs van latijn en godsdienst
Karel de Vijfde, verspreiding in Europa van de italiaanse Renaissance van de Médicis, van Erasmus , van Copernic,…
en uiteindelijk, de huidige Europese Unie.
Deze voorspoedige periodes werden altijd direct gevolgd door decadente periodes overeenkomstig met het uit elkaar vallen van het Europese Keizerrijk in kleine geïsoleerde staatjes : galliërs en germaans "baronnen" opvolgers van Karel de Grote, "kleine dictatoriale vorsten", populistische nationalistische partijen.
Op zekere momenten in de geschiedenis, hebben de dictators zelfs tevergeefs geprobeerd, buurlanden in te lijven uit naam van een zogenaamd Europa (Napoleon, Hitler).
Het economische Europa moet zo snel mogelijk sociaal, politiek en zelfs militair worden om eindelijk geloofwaardig te worden in het oog van de wereld en haar bewoners.
Sommige landen zoals Duitsland en België zijn al geregionaliseerd en functioneren in feite onder een federale regering; anderen zoals Frankrijk zijn nog steeds sterk gecentraliseerd. De Europese eenheid kan alleen efficiënt worden als men de natuurlijke regionale structuren versterkt, en tegelijkertijd een sterke federale structuur installeert, die verplicht, om in de toekomst (tenminste een of twee generaties ?), de nationale structuren te vervangen.
De weigering van zekere landen de voorgestelde grondwet te aanvaarden in mei 2005 heeft de voortgang naar een politiek en federaal Europa, gewenst door velen, stopgezet. Men gaat waarschijnlijk een etappe « met twee snelheden » moeten bedenken, waar zekere « grote landen », niet genoeg overtuigd, zoals Frankrijk en Engeland zich voorlopig uit de Europese Unie zullen moeten terugtrekken. Op deze manier, zullen de andere leden kunnen vooruit gaan en samen doeltreffend optreden tegen de mondialisatie.
Hoewel belangrijke inspanningen al zijn uitgevoerd, moet er meer gebeuren om bekend te raken bij allen en goed te laten begrijpen, dat de bestaande taalgewesten en grondgebieden niet hoeven te voorkomen dat haar formidabele humanistische potentieel beschikbaar blijft.
|